Co to jest Numer kierunkowy?

Jest to wskaźnik strefy numeracyjnej (WSN) – część numeracji telefonicznej, który zastał przydzielony dla wyznaczonej strefy, regionu, centrali lub usługi, dodawany przed właściwym numerem abonenta, ewentualnie będący częścią składową takiego numeru, umożliwiający poprawne łączenie połączeń telefonicznych. Numery kierunkowe są również wykorzystywane między innymi do taryfikacji rozmów w zależności od obszaru lub typu usługi.

Pojęcie numer kierunkowy w języku polskim zainicjowano w czasach, gdy w Polsce rozpoczęto stopniowe wdrażanie w pełni automatycznego zestawiania połączeń międzymiastowych. W latach sześćdziesiątych w poszczególnych relacjach powstały tak zwane systemy „miasto-miasto” z niezromalizowaną numeracją. W określonym kierunku (do wybranego miasta) funkcjonowały różne numery kierunkowe z różnych miast początkowych. Na przykład numer kierunkowy w relacji Poznań-Warszawa był inny niż z Łodzi do Warszawy. Tym samym numer kojarzono z relacją lub kierunkiem, a nie z docelowym obszarem czyli strefą. Dopiero na następnym etapie automatyzacji wybierania połączeń międzymiastowych, oficjalnie ustalono pojęcie wskaźnika strefy numeracyjnej (WSN), potocznie nadal zwanego numerem kierunkowym. Nazwa numer kierunkowy w odniesieniu do połączeń lokalnych (krajowych) straciła na znaczeniu po włączeniu wskaźników stref numeracyjnych do krajowego numeru abonenckiego (KRA) w grudniu 2005 r. Wciąż nadal stosowana jest w odniesieniu do wskaźników innych krajów (międzynarodowych numerów kierunkowych).

W Polsce po nowelizacji ustawy, numer kierunkowy został przydzielony do indywidualnego siedmio cyfrowego numeru abonenta. Stworzyło to unikalny dziewięcio cyfrowy, numer abonenta na cały kraj. Przykładowo, aby dodzwonić się do Piortkowa Trybunalskiego z dowolnej części kraju, należało przed numerem abonenta wybrać, cztero cyfrowy numer operatora sieci międzymiastowej (potocznie zawyany prefiks, większość operatorów obsługujących miejscową sieć wykorzystywał usługę wyboru domyślnego prefiksu, wtedy czterocyfrowy prefiks można było pominąć) następnie dwu cyfrowy numer kierunkowy w tym przypadku numer kierunkowy 44 i następnie siedmio cyfrowy numer abonenta. Strefy Numerów kierunkowych dla poszczególnych obszarów w Polsce wyznaczane są przez ministra właściwego ds. łączności (aktualnie Minister Administracji i Cyfryzacji) w planie numeracji krajowej.

Kierunkowy 12, Kierunkowy 13, Kierunkowy 14, Kierunkowy 15, Kierunkowy 16, Kierunkowy 17, Kierunkowy 18, Kierunkowy 22, Kierunkowy 23, Kierunkowy 24, Kierunkowy 25, Kierunkowy 29, Kierunkowy 32, Kierunkowy 33, Kierunkowy 34, Kierunkowy 41, Kierunkowy 42, Kierunkowy 43, Kierunkowy 44, Kierunkowy 46, Kierunkowy 48, Kierunkowy 52, Kierunkowy 54, Kierunkowy 55, Kierunkowy 56, Kierunkowy 58, Kierunkowy 59, Kierunkowy 61, Kierunkowy 62, Kierunkowy 63, Kierunkowy 65, Kierunkowy 67, Kierunkowy 68, Kierunkowy 71, Kierunkowy 74, Kierunkowy 75, Kierunkowy 76, Kierunkowy 77, Kierunkowy 81, Kierunkowy 82, Kierunkowy 83, Kierunkowy 84, Kierunkowy 85, Kierunkowy 86, Kierunkowy 87, Kierunkowy 89, Kierunkowy 91, Kierunkowy 94, Kierunkowy 95

W następstwie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych, począwszy od 5 grudnia 2005 r. na terenie Polski obowiązuje ścisły plan numeracji telefonicznej. Oznacza to, że międzystrefowe numery kierunkowe przestały funkcjonować i stały się nieodłączną częścią każdego numeru abonenta. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych, począwszy od dnia 30 września 2009 roku nie należy już wybierać „0” przed dziewięcio cyfrowym numerem abonenta. Po wprowadzonej zmianie nadal można było wybierać numer w starym formacie zawierający przedrostek „0”, jednak dzwoniący słyszał wtedy komunikat głosowy o zmianie numeracji w połączeń krajowych. Niniejszy system funkcjonował do 15 maja 2010 roku. Po tym terminie wybranie zera na początku numeru abonenta skutkowało komunikatem głosowym z informacją o zmianie numeracji. Od 16 stycznia 2011 roku wybierając „0” na początku numeru abonenta skutkowało komunikatem „nie ma takiego numeru”.

Telefoniczny kod kraju, międzynarodowy wskaźnik telefoniczny, w polskim planie numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych nazwany wskaźnikiem (kodem) kraju – jedno- dwu- lub trzycyfrowy kod stosowany w międzynarodowych połączeniach telefonicznych w celu oznaczenia kraju przeznaczenia albo globalnej sieci telefonicznej (np. satelitarnej) albo globalnej usługi telefonicznej (np. międzynarodowe połącznia bezpłatne - freephone, międzynarodowe usługi o podwyższonej opłacie - premium rate). Kody kraju są przydzielane poszczególnym krajom, sieciom i usługom przez ITU. Jednocyfrowe kody kraju obowiązują wyłącznie dla: 7 - Rosji i Kazachstanu 1 - w ramach Północnoamerykańskiego Planu Numeracyjnego (NANP) dla 25 krajów i terytoriów w Ameryce Północnej i na Karaibach (w tym numer kierunkowy do USA i Numer kierunowy do Kanady). Kod ten jest wybierany po tzw. prefiksie międzynarodowym (w większości krajów świata jest to "00"; w telefonii komórkowej można ten prefiks zastąpić przez "+"). Przykładowo, aby połączyć się z zagranicy z Polską (która ma kod 48), w telefonie stacjonarnym przed krajowym numerem abonenta wybiera się zwykle 0048, a w telefonie komórkowym – +48. Natomiast dzwoniąc z Polski do Anglii (Numer kierunkowy do Anglii) wybieramy 00-44, lub poprostu +44. kierunkowy do niemiec